Przygoda z "Pałacem Północy" ->

===============================================
Słyszałam przerażający krzyk, w gardle czułam dziwne pieczenia, wszędzie unosił się dym, a wprost na mnie pędził płonący pociąg! Gdyby nie napis Zafón, nie odważyłabym się do niego wsiąść. Nie zważając na szalejący ogień, pisk pasażerów, mroczną aurę, wsiadłam. A dokąd zabrała mnie ta upiorna maszyna, zdradzę wam w sekrecie – tylko pamiętajcie, sza…

Zafóna odkryłam całkiem przypadkiem, za sprawą „Mariny” – książki, która mnie zaskoczyła, ale co najważniejsze zaciekawiła. Potem, kwestią czasu było sięgnięcie po inne pozycje tegoż pisarza. I tak „Cień wiatru” trochę mnie rozczarował, momentami nudził, „Książę mgły” okazał się na tyle wciągający, że dosłownie ‘pochłonęłam’ go w jedno popołudnie, a „Pałac Północy” – tego na razie nie zdradzę.

Przeniosę was za to do Kalkuty lat trzydziestych… Dokładnie do sierocińca, w którym grupa młodych wychowanków dorasta i zaprzyjaźnia się ze sobą. Beztroskę zabaw i życia pod opieką, oraz spotkań w sekretnej kryjówce –Pałacu Północy – ma zakończyć pożegnalne przyjęcie. Ben i jego znajomi, skończywszy 16 lat muszą się usamodzielnić i opuścić mury placówki. Wiedzą, że ich drogi lada dzień się rozejdą. Wszystko jednak zmienia wizyta Sheere i jej babci. Dziewczyna opowiada wychowankom tragiczną historię swojej rodziny. I tym samym wplątuje grupę przyjaciół w niecodzienną, dość makabryczną przygodę. Z pociągiem widmo, ognistą zjawą, obłąkanym mordercą, utalentowanym architektem i ruinami spalonego dworca. Aby ujść z życiem, trzeba będzie rozwiązać niejedną łamigłówkę… Trzeba też będzie dowieść prawdziwej siły przyjaźni.

Niestety –ta tajemnicza Kalkuta i cały szereg bohaterów, oraz liczne dialogi, które gęsto wypełniają kolejne strony, nie potrafiły mnie zachwycić… Nie potrafiły i przyciągnąć do wykreowanego świata. Można powiedzieć, że odcięłam się od losów postaci z powieści. Nie lękałam się o ich życie, nie kibicowałam im w drodze do rozwiązania zagadki, nie cieszyłam się z sukcesów i obojętne mi były ich porażki. A to wszystko w dużym stopniu rzutowało na odbiór książki. W pewnym momencie moje myśli oderwały się od lektury i powędrowały do „Mariny” i innych pozycji autora, wtedy przyszła refleksja – ten schemat już znam, to było i to też… I ów „to” zepsuło moje odczucia względem „Pałacu Północy”.

Jednak, gdyby ktoś zapytał mnie – czy wsiadłabyś jeszcze raz do tego pociągu –odpowiedziałabymTAK. Dlatego, że nie zakrztusiłam się dymem, nie miałam chęci uciekać, a wręcz z ciekawością brnęłam w tą dziwną historię, łaknęłam wyjaśnienia, czekałam na urokliwe momenty i miałam nadzieję, że odnajdę tego klimatycznego Zafóna... Czy odnalazłam? W pewnym stopniu tak, ale nie do końca takiego, jakiego oczekiwałam. 

W ocenie swojej jestem rozdarta, jedna moja część woła – warto przeczytać, druga – czy ta lektura zachodu jest warta…? WARTA!

===================================================================

Moja ocena: 4=/6

Dane o książce: Carlos Ruiz Zafón, Pałac Północy, Muza 2011, s. 288.