Neil Gaiman – "Ocean na końcu drogi"

Twórczość Neila Gaimana poznałam za sprawą „Księgi cmentarnej” – książki o tyle dziwnej ile interesującej, książki, która sprawiła, że sięgnęłam po inne publikacje tego autora. Historia małego Nika wychowywanego od maleńkiego prze duchy w dość osobliwym domu, bo na cmentarzu, na tyle zdobyła moje serce, że po dziś dzień z chęcią sięgam po nowe dzieła Gaimana. Jego najnowsze dziecko to "Ocean na końcu drogi" – książka trochę baśniowa, fantastyczna, traktująca o pamięci, magii i mrocznej stronie ludzkiej osobowości. 

Zatem przenieśmy się razem z narratorem tej niezwykłej opowieści do czasów jego dzieciństwa… Siedmioletni chłopiec mieszka wraz z rodzicami i siostrą w dużym domu, który lubi bardziej niż towarzystwo znajomych. Dużo czyta, bo świat z powieści jest mu bliższy niż ten widziany za oknem. Kiedy sytuacja finansowa rodziny ulega pogorszeniu, dla podreperowania budżetu rodzice decydują się wynająć jego pokój. Nowy lokator - Górnik opali, sprowadza na okolice nieszczęście… Kradnie rodzinny samochód i popełnia w nim samobójstwo, budząc tym samym mroczne prastare moce. Do świata ludzi przenikają okropne stwory, niszcząc to, co w ludziach dobre. Sieją zamęt i wcale nie chcę wracać do siebie. Pomóc mogą tu jedynie trzy kobiety z farmy na końcu drogi. Najmłodsza z nich – Lettie utrzymuje, że jej staw to ocean. Najstarsza ma ogromną moc. A chłopiec zrobi wszystko, by odzyskać rodziców i dawny spokój…

Spotkałam się z porównaniami najnowszej powieść Gaimana do wcześniejszej „Koraliny”, były to porównania zarzucające autorowi powielenie pomysłu itp. Wszyscy, którzy przeczytali choćby dwie książki Gaimana zauważyli, że ma on swoje ulubione motywy, które chętnie umieszcza w powieściach; ale to, że gdzieś znowu pojawi się czarny kot, albo dziecko będzie walczyć ze złem, gdzieś będą koszmary, duchy, to nie oznacza, że jest to identyczna opowieść ubrana w nieco inną scenerię. „Koralina” to „Koralina, a „Ocean na końcu drogi" to coś zupełnie innego. Młody bohater i próba odzyskania rodziców w obu tych powieściach nie czyni ich jedną i tą samą.

U pana Gaimana magia jest elementem realnego świata. Ona go przenika, współgra z nim. Wydaje się być czymś oczywistym. Tam, gdzie pojawia się zło, tam są i dobre dusze, które pomogą. Zawsze znajdzie się jakiś sposób na wypędzenie potwora – jakby on nie wyglądał. Trzeba przyznać, że autor ma wyobraźnię w kreowaniu tej powieściowej rzeczywistości. I choć są elementy wspólne dla wszystkich jego książek, to każda jest na swój sposób wyjątkowa i niepowtarzalna.

Neil Gaiman nie zawiódł po raz kolejny. Jego najnowszą powieść” uplasowałabym gdzieś pomiędzy „Księgą cmentarną” i „Nigdziebądź”  (obie bardzo przypadły mi do gustu). Książka jest dobrze napisana, jakby to ująć – skrojona na miarę. Czyta się ją szybko i z ciekawością. Polecam wszystkim fanom i tym, którzy dopiero zaczynają przygodę z pisarstwem tego autora. 

Moja ocena: 4/6
Dane o książce: Neil Gaiman, Ocean na końcu drogi, Wydawnictwo MAG 2013, s. 216.