"Pieśń imion" - Norman Lebrecht

Debiutancka powieść Normana Lebrechta to połączenie melodii ze słowem. Książka obfituje w nazwiska i utwory znane wszystkim fanom muzyki poważnej. Najbardziej zaś dotyka wirtuozów skrzypiec, a szczególnie jednego z nich… Ale nie tylko o nutach i koncertach tutaj mowa, „Pieśń imion” to także opowieść o niecodziennej miłości, zazdrości i zemście. Wszak nawet największy pasjonat gry na instrumencie nie żyje tylko graniem, a jego losy bywają pokrętne, jak to losy każdego człowieka.

Tak było i w przypadku Dowidla, chłopca, który uniknął krzywd holocaustu dzięki opiece żydowskiej rodziny z Londynu. Na obczyźnie znalazł nie tylko schronienie, ale i przyjaźń. Martin Simmonds – syn jego nowych opiekunów, stał się dla niego kimś bliższym niż rodzony brat. Więź, jaka połączyła obu chłopców, choć trudna do zdefiniowania, jawi się bardzo wyraźnie. Dowidl i Martin stają się nierozłączni, razem się wychowują, zdobywają pierwsze życiowe doświadczenia, razem pracują, spiskują i ukrywają rozmaite tajemnice. Wszystko to jednak do czasu…  Utalentowany Dowidl, w dniu swojego scenicznego debiutu znika bez wieści. Nikt zaś nie wie, co się z nim stało. 

Sam czytelnik także zostaje wtajemniczony w rozwiązanie zagadki dopiero pod koniec lektury. Czy to sprawia, że czyta się ją w napięciu, niecierpliwie łaknąc finiszu? Nie do końca. Narracja raczej z wolna idzie do przodu, serwując nam co rusz jakiś detal dotyczący muzyki, bądź obyczajów żydowskich. Zniknięcie Dowidla jest po prostu częścią historii, nie zaś elementem napędzającym akcję. Niemniej jednak wzbudza zainteresowanie. Tak samo jak treści dotyczące życia artystów.

I tak oto stworzył Lebrecht dzieło integrujące, pełne pozytywów, acz niepozbawione minusów. Na plus zaliczyłabym kreację dwójki głównych bohaterów: Dowidla i Martina, a także ten etap ich historii, w którym to mieszkali pod jednym dachem, wzajemnie sobie pomagali i wspierali się w trudach wojennych lat. To zdecydowanie była najlepsza część książki. Minus wędruje ode mnie za zbyt liczne nazewnictwo – od nazwisk artystów, poprzez terminy muzyczne, aż po nazwy utworów, np.: „Jan Sebastian Bach: Sarabanda z Partity d-moll numer 2”. Chwali się wiedzę autora, który niegdyś pracował jako komentator muzyczny i wiele na ten temat wie, ale dla laików muzyki poważnej, to może być za wiele…

Sięgając po „Pieśń imion” liczyłam na trochę bardziej klimatyczną lekturę, a jest to raczej ciekawa historia pewnej męskiej przyjaźni i wpływu, jaki miała ona na życie dwóch dżentelmenów. A wszystko przeplata muzyka przez duże „M”, więc miłośnicy tego typu wątków z pewnością będą usatysfakcjonowani. Ja może nie do końca odnalazłam się w tym muzyczno-literackim świecie utkanym ze słów i nut, ale nie mogę powiedzieć, że było źle. Powiem tylko, że mógł to być o wiele bardziej porywający ‘pisarski koncert’, natomiast był po prostu dobry.

Moja ocena: 4/6

Dane o książce: Norman Lebrecht, Pieśń imion, Świat Książki 2012, s. 320.

♪♫  - Za książkę dziękuję Wydawnictwu Świat Książki -  ♪♫