POD STOPAMI SŁOŃCA

Książka „Byle dalej. Pod stopami słońca” to moje drugie spotkanie z jej autorami. Spotkanie pozbawione obaw, bo pierwszą książkę Marty Owczarek i Bartłomieja Skowrońskiego czytało mi się bardzo dobrze. Dzięki obszernej relacji z ich podróży i ja mogłam wyruszyć w niecodzienną, bo „papierową podróż”, a jednocześnie zupełnie realną… A wszystko dzięki temu, że tak swobodnie prowadzona narracja, kolorowe fotografie odwiedzanych miejsc i interesujące opisy - sprawiły, że na czas lektury przeniosłam się w te wszystkie odległe zakątki naszego globu.

Tym razem wylądowałam w Azji Środkowej. Przyznaję się bez bicia, że nigdy nie był to mój wymarzony kierunek do wyjazdu i niewiele mi wiadomo na temat tamtejszych rejonów – sytuacji politycznej, kultury, itp. Ba! Nawet ciężko byłoby mi usytuować na mapie miejsca odwiedzone przez autorów. Do czasu! W miarę czytania, wszystko stawało się jaśniejsze, zaczęło interesować i nieco się przybliżyło, mimo dzielącej nas odległości geograficznej.

I tak oto udałam się wraz z autorami – na dwóch niedużych motocyklach, w szaloną wyprawę w kierunku Pamiru, a nawet dalej. Pokonałam po drodze Rosję i byłe radzieckie republiki Azji Środkowej. Aż dotarłam do Korytarza Wachańskiego (wąskiego równoleżnikowego pasa terytorium Afganistanu). I okazało się, że wiele miejsc, o których mogłam przeczytać, nie zostało naruszone przez zdobycze cywilizacyjne, a żyje się tam, jakby czas zatrzymał się dawno, dawno temu.

A ileż w opisywanych krajach absurdów i niedorzeczności. I tak, w Uzbekistanie ludzie krążą po mieście ze specjalnymi walizeczkami, bo rachunki trzeba tam regulować grubymi plikami pieniędzy (najwyższy uzbecki nominał to 1000 sumów, tj. nieco ponad 1 zł, a obiad kosztuje ok. 10.000 sumów). Natomiast w Turkiestanie mieści się absurdalne białe miasto Aszchabad. Rzędy białych budynków sąsiadują z ociekającym złotem pałacem prezydenckim. Nie można tu niczego fotografować. Nawet jeśli się uda, zdjęcia są kasowane. A ławeczki w parku nieopodal pałacu nie służą do siadania – mają po prostu ładnie wyglądać. Tego typu ciekawostek jest w książce o wiele więcej. Natomiast pod koniec tej ciekawej lektury znajdziemy dodatek dot. chleba. Tak, tak, to nie pomyłka. Nasi podróżnicy śledzili w trakcie podróży, jak polski bochenek wraz z upływem kilometrów, zmienia barwę i kształt. Przyjmując m.in. postać lepioszki.

Tym apetycznym akcentem, kończę kolejne spotkanie z twórczością małżeństwa podróżników. Jeżeli i Wy chcecie się udać w tą niezwykłą podróż – pełną przygód i informacji, to zapraszam do lektury „Byle dalej. Pod stopami słońca”.

Dane o książce: Owczarek Marta, Skowroński Bartłomiej, Byle dalej. Pod stopami słońca, Świat Książki 2016, s. 360.